- śp. Jadwiga Adamczyk - lat 62,

- śp. Marianna Anecka - lat 88,

- śp. Marianna Grzesiak - lat 66,

- śp. Antoni Jarzębiński - lat 89,

- śp. Władysław Kaźmierski - lat 67,

- śp. Teresa Kierzkowska - lat 85,

- śp. Mirosław Matczak - lat 60,

- śp. Longina Pajęcka - lat 83,

- śp. Irena Sarnowska - lat 89,

- śp. Czesław Sarnowski - lat 85,

- śp. Zygmunt Stężewski - lat 78,

- śp. Roman Szadkowski - lat 41,

- śp. Lidia Więckowska - lat 60,

- śp. Kamil Witwicki - lat 22,

- śp. Józef Wrzecionowski - lat 61,

- śp. Marianna Zielińska - lat 97.

 W okresie od 1 stycznia 2015 r. odeszli od nas śp. Mieszkańcy Kowala:

- śp. Katarzyna Skowrońska - lat 43,

- śp. Jan Jarecki - lat 81,

- sp. Jan Milczarek - lat 64,

- śp. Andrzej Marachowski - lat 66,

- śp. Andrzej Ukiński – lat 49,

- śp. Marianna Dacewicz – lat, 77,

- śp. Edward Nakonowski – lat 79,

- śp. Zygmunt Szefler – lat 83,

- śp. Teresa Poturalska – lat 88,

- śp. Wojciech Szczygło – lat 54,

- śp. Franciszek KaĹşmierski – lat 69,

- śp. Halina Drzewiecka - lat 65,

- śp. Katarzyna Zalewska - lat 35,

- śp. Pelagia Sadowska - lat 90,

- śp. Józef Kozowicz - lat 69,

- śp. Marek Mańkowski - lat 64,

- śp. Jerzy Kowalski - lat 67,

- śp. Bronisława Duszczak - lat 78,

- śp. Monika Marczewska - lat 65,

- śp. Irena Cześnin - lat 94,

- śp. Tadeusz Janikowski - lat 69,

- śp. Alina Janysek - lat 95,

- śp. Zygmunt Jędrzejewski - lat 80,

- śp. Karol Kalwasiński - lat 80,

- śp. Mieczysław Maliszewski - lat 71,

- śp. Andrzej Marachowski - lat 66,

- śp. Czesław Miądlikowski - lat 84,

- śp. Aleksander Nykiel - lat 76,

- śp. Lechosław Pawlak - lat 72,

- śp. Zdzisław Proszkiewicz - lat 72,

- śp. Aurelia Radowska - lat 83,

- śp. Ewa Rudzińska - lat 93,

- śp. Regina Skrzypińska - lat 86

- śp. Irena Wasilewska - lat 80,

- śp. Marianna Wawrzonkowska - lat 93,

- śp. Genowefa Zbonikowska - lat 86,

- śp. Leszek Beśka - lat 61,

- śp. Tomasz Daczkowski - lat 62,

- śp. Wojciech Folga - lat 67,

- śp. Jan Grzelak - lat 83,

- śp. Jan Jarecki - lat 81,

- śp. Barbara Kruszewska - lat 76,

- śp. Jan Skrzypiński - lat 71,

- śp. Marianna Urbańska - lat 76,

- śp. Cecylia Wojtasiak - lat 78,

- śp. Wojciech Żołnowski - lat 55.

W okresie od 1 stycznia 2014 r. odeszli od nas śp. Mieszkańcy Kowala:

W okresie od 1 stycznia 2013 r. odeszli od nas śp. Mieszkańcy Kowala:

- śp. Helena Ogłodzińska - lat 76

- śp. Danuta Wrzecionowska - lat 68

- śp. Danuta Rembiałkowska - lat 46

- śp. Irena Henszel - lat 81.

- śp. Eugeniusz Rybacki - lat 57,

- śp. Henryk Strzelecki - lat 68,

- śp. Bronisław Głogowski - lat 71,

- śp. Bogumił Pawłowski - lat 71,

- śp. Małgorzata Pawlak - lat 97,

- śp. Barbara Zielińska - lat 61,

- śp. Stanisław Wasielewski - lat 46,

- śp. Krystyna Betlińska - lat 85,

- śp. Bolesław Zbonikowski - lat 97,

- śp. Halina Kosatka - lat 67,

- śp. Waldemar Łazarski - lat 64,

- śp. Henryk Prokopiak - lat 80,

- śp. Zofia Jakóbczak - lat 86,

- śp. Zdzisław Świątkowski - lat 70,

- śp. Cecylia Jankowska - lat 77,

- śp. Anna Rudzińska - lat 63,

- śp. Stanisław Dulski - lat 62,

- śp. Jerzy Kopyciński - lat 87,

- śp. Jerzy Korpusiński - lat 64,

- śp. Jan Owsianowski - lat 74,

- śp. Bogdan Woźniak - lat 86,

- śp. Sławomir Rejwerski - lat 52,

- śp. Stanisława Wojtara - lat 95,

- śp. Irena Wylandowska - lat 72,

- śp. Janina Mazierska - lat 87,

- śp. Stefania Przepiórska - lat 86,

- śp. Barbara Człapińska - lat 88,

- śp. Teresa Wasielewska - lat 81,

- śp. Józef Grabski - lat 58,

- śp. Wiesław Rybkiewicz - lat 39,

- śp. Włodzimierz Zimecki - lat 78,

- śp. Teresa Czarniak - lat 67,

- śp. Pelagia Baranowska - lat 76,

- śp. Henryk Daczkowski - lat 75,

- śp. Stanisław Kolanowski - lat 80,

- śp. Bogumił Blaszka - lat 63,

- śp. Genowefa Mroczkowska - lat 77,

- śp. Stefania Matuszak - lat 84,

- śp. Wojciech Sobolewski - lat 53,

Wspomnienie o prof. Wiktorze Lewandowskim

Pięć lat temu, 14 marca 2010 r., zmarł prof. Wiktor Lewandowski – znakomity Nauczyciel i Wychowawca, wspaniały Człowiek, wyróşniony honorowym tytułem: ZasłuĹźony dla Miasta Kowal.

Więc to już pięć lat mija od Jego śmierci, chociaż wielu z nas ciągle jeszcze ma przed oczami kowalski kościół wypełniony młodzieżą z różnych szkół, w których Zmarły pracował oraz mieszkańcami miasta, którzy gremialnie przyszli Go pożegnać i towarzyszyć Mu na końcowym etapie Jego ziemskiej wędrówki, potem długi kondukt pogrzebowy i ostatnie modlitwy na cmentarzu.

Ktoś mądrze powiedział, Ĺźe czas jest błogosławieństwem, ktĂłre zbyt mało się ceni. I to prawda, bo przecieĹź po jakimś czasie, choćby po paru latach, na nawet najsmutniejsze i najbardziej dramatyczne wydarzenia w naszym Ĺźyciu patrzymy juĹź z dystansem, spokojniej, z konieczności zazwyczaj godząc się z tym, co dał nam los. Ale prawdą jest takĹźe to, Ĺźe niekiedy właśnie upływający czas – paradoksalnie – wyostrza naszą pamięć, zmusza do uwaĹźniejszej analizy i oceny tych wydarzeń, do innego spojrzenia na nie, do innej ich interpretacji. MoĹźe juĹź mniej spontanicznej i emocjonalnej, za to bardziej racjonalnej i w konsekwencji – ponadczasowej.

W dniu pogrzebu, Ĺźegnając Pana Profesora w imieniu UczniĂłw i WychowankĂłw ze wszystkich szkół, w ktĂłrych pracował, za konieczne uznałem przypomnienie Jego szczegĂłlnych predyspozycji zawodowych oraz sposobu rozumienia nauczycielskiego powołania i traktowania uczniĂłw. Bo za to przecieĹź, takĹźe za to, pozostaje w naszej wdzięcznej pamięci. Dlatego dziś mogę i chcę z pełnym przekonaniem powtĂłrzyć wypowiedzianą wtedy opinię, Ĺźe „kaĹźdy, kto w trakcie swej szkolnej edukacji miał to szczęście i zaszczyt Ciebie spotkać, przechowuje w swojej pamięci niepowtarzalny klimat tych kilkuletnich spotkań i rozmĂłw z Tobą, zwanych potocznie lekcjami, ktĂłre prawie zawsze były rodzajem duchowej uczty, podczas ktĂłrej otrzymywaliśmy nie tylko wynikającą z programu porcję wiedzy, ale takĹźe jeszcze ciekawszą, chociaĹź moĹźe czasem trudną, niezrozumiałą dla nas wtedy, albo nawet gorzką dawkę Twojej refleksji i Ĺźyciowej mądrości. Po latach dopiero gotowi byliśmy ocenić i docenić, jak to Twoje nauczanie okazało się dla nas waĹźne i cenne”. Właśnie, po latach widać to jeszcze dobitniej.

Sądzę teĹź, więcej – jestem pewien, Ĺźe wielki szacunek jakim Zmarły cieszył się wśrĂłd uczniĂłw (i nie tylko wśrĂłd uczniĂłw!) wynikał z Jego szacunku dla rozmĂłwcy oraz umiejętności (i chęci) uwaĹźnego słuchania go, bez względu na wiek, stan, zawĂłd itd. Prof. Lewandowski dobrze wiedział bowiem, Ĺźe autorytetu nie zdobywa się automatycznie, z racji sprawowanej funkcji czy zajmowanego stanowiska. To szczegĂłlnie waĹźne w pracy z młodzieżą, ktĂłra takiego załoĹźenia nie toleruje. Wiedział, Ĺźe szacunek i prestiĹź moĹźna natomiast zaskarbić sobie codzienną postawą, wytrwałością i determinacją.

Dobrze pamiętam, Ĺźe na lekcje z panem Wiktorem przychodziło się z przyjemnością i bez jakichkolwiek obaw, Ĺźe w „konfrontacji” z nauczycielem uczeń moĹźe „przegrać”. Bo takiej „konfrontacji” na lekcjach nie było i mogliśmy śmiało wyraĹźać to, co ktoś myślał i miał do powiedzenia na dany temat. I za taką, godną naśladowania postawę pozostajemy Mu serdecznie wdzięczni. MĂłwiłem o tym rĂłwnieĹź w trakcie ostatniego poĹźegnania: „nie chciałeś i nie prĂłbowałeś narzucać swojej opinii w jakiejkolwiek sprawie, będącej przedmiotem naszych młodzieńczych sporĂłw, jakby zakładając – ile rozsądku i mądrości było w tej postawie! – jakby zakładając, Ĺźe nie ma ludzi niezastąpionych w poglądach, albo mających monopol na opinie i osąd innych. Starałeś się natomiast, i za to jesteśmy Ci szczegĂłlnie wdzięczni, starałeś się konsekwentnie – ale delikatnie, taktownie, Ĺźeby nie wytrącić nas z tej niby-pewności siebie, nawet nie wprost, ale tak między wierszami, starałeś się podpowiadać nam, niemal przemycać swoje prawdy i wnioski wynikające z Twego bogatego i trudnego doświadczenia, choćby ten, Ĺźe trzeba chcieć i umieć na co dzień wyznaczać granice dla siebie, dla swojej wolności, by z tego boskiego i ludzkiego prawa do wolnej woli i wolności korzystać w sposĂłb człowieka godny. A więc, by nie krzywdzić, takĹźe słowem, ani bliĹşniego, ani siebie samego. A my nie wiedzieliśmy przecieĹź, jak wielu krzywd sam w Ĺźyciu doświadczyłeś!”.

W czasach, w których przychodzi nam żyć i w sytuacji, gdy w dyskursie publicznym tak wiele jest nieodpowiedzialności, hipokryzji, fałszu i zgorszenia, gdy można wszystkich i każdego z osobna obśmiać i sponiewierać, czyniąc to właściwie bezkarnie, tym bardziej warto pamiętać, odwoływać się i naśladować postawę ludzi takich jak śp. prof. Wiktor Lewandowski.

Requiem aeternam dona ei, Domine! Wieczne odpoczywanie racz Mu dać Panie, racz Mu dać Panie!...

Prof. UW, dr hab. Wiesław Sonczyk

(absolwent LO w Kowalu, 1967 r.)

Dariusz Pasiecki - Wspomnienie

Rodzino, Przyjaciele, wszyscy uczestnicy pogrzebu ś.p. Dariusza Pasieckiego. 

Są takie sytuacje, takie okoliczności, kiedy słowa niewiele znaczą, bo nie moĹźna za ich pomocą wyrazić tego wszystkiego, co by się chciało powiedzieć, a tu i teraz- aby wyrazić bĂłl i wielki Ĺźal, jaki odczuwamy po śmierci kogoś tak bliskiego, jakim był dla nas śp. Darek. Wiadomość o Jego niespodziewanej i tragicznej śmierci lotem błyskawicy rozeszła się w piątkowe popołudnie nie tylko po całym Kowalu, ale takĹźe wśrĂłd jego licznych przyjaciół i znajomych we Włocławku, w powiecie i wielu miejscach Polski, wzbudzając najpierw nasze niedowierzanie, a zaraz potem Ĺźal i bĂłl. Bo Darek - bez względu na to czy pozostawaliśmy z nim w relacjach koleĹźeńskich, czy słuĹźbowych- był przez wszystkich powszechnie lubiany i akceptowany. KoleĹźeński, miły, serdeczny- to cechy Jego charakteru, ktĂłre zjednywały Mu ludzi, ktĂłrzy mieli okazję z nim się zetknąć. W Kowalu Darek był zawsze waĹźną częścią miłego, uśmiechniętego wizerunku naszego miasteczka. Bardzo kochał Kowal i czuł się nim związany, jak mało kto. Interesował się i cieszył tym wszystkim, co dobrego działo się w naszym środowisku. „Pięknie, coś wspaniałego”- to słowa, ktĂłre niejednokrotnie słyszałem z Jego ust na temat osiągnięć naszego miasta. Darek nie był tylko Ĺźyczliwym obserwatorem i świadkiem spraw publicznych naszego środowiska, bo osobiście angaĹźował się w Ĺźycie naszej lokalnej wspĂłlnoty. Przez 33 lata był aktywnym członkiem Ochotniczej StraĹźy PoĹźarnej w Kowalu, biorąc do samego końca swojego Ĺźycia udział w akcjach ratowniczo-gaśniczych, takĹźe jako kierowca. W ostatnich kilkunastu latach sprawował funkcję zastępcy naczelnika straĹźy, a ostatnio rĂłwnieĹź członka jej zarządu. Ze swoich bliskich osobistych kontaktĂłw z Darkiem zapamiętałem wiele rzeczy. Pamiętam jak dziś, jak Darek w galowym mundurze, w „oficerkach”- niczym oficer kompanii reprezentacyjnej WP prowadził defiladę z okazji jubileuszĂłw 100-lecia i 110-lecia naszej straĹźy. Pamiętam teĹź, Ĺźe to właśnie on był autorem propozycji, aby na pamiątkowym medalu wybitym z tej okazji umieścić napis: „Bogu na chwałę, ludziom na ratunek”.

Niesienie ratunku ludziom było Jego Ĺźyciowym posłannictwem, Jego Ĺźyciową misją, w słuĹźbie ktĂłrej oddał swoje Ĺźycie niosąc ratunek tonącemu człowiekowi. Gdyby nie ten płynący z serca imperatyw, gdyby nie ten odruch byłby do dziś razem z nami. Byłoby to jednak sprzeczne z Jego systemem wartości, ktĂłrym kierował się w swoim Ĺźyciu. Zapamiętaliśmy dobrze, jak z przekonaniem śpiewał dla nas wszystkich wraz ze swoimi przyjaciółmi, Ĺźe „ tylko popiół pozostanie z nas”, zapominając jednak dodać, Ĺźe po ludziach dobrych, po ludziach takich jak On, pozostaje jeszcze wdzięczna, serdeczna pamięć. Ĺťegnam Cię w imieniu władz Kowala, Zarządu naszej straĹźy, wszystkich druhĂłw straĹźakĂłw, a takĹźe Twoich licznych przyjaciół i znajomych. Odpoczywaj w pokoju wiecznym.

PrzemĂłwienie
Burmistrza wygłoszone podczas pogrzebu.

Wspomnienie p. Janiny Renieckiej o śp. o. Auguście Bojakowskim.

Spotkałam człowieka o duszy dziecka, przepełnionego ufnością do Pana Boga, głęboką wiarą, prostolinijnego i niezwykle uczciwego, ktĂłrego zawołaniem w trudnych chwilach było – „pamiętaj, jest jeszcze Pan BĂłg”.

Doświadczałam w życiu niezwykłych łask. Pan Bóg dawał mi możliwość udziału w posłudze, która była jakby zaplanowana z góry.

Dzisiaj z perspektywy czasu widzę, Ĺźe to Opatrzność kierowała moim Ĺźyciem. To Ona ukształtowała mnie poprzez róşne wcześniejsze doświadczenia do wykonywania następnych zadań.                                                                                                 

 Takie zadanie zostało postawione przede mną w dniu 24 stycznia 1991 roku, gdy w godzinach wieczornych zadzwonił telefon i usłyszałam głos ojca Wenantego – Janeczko, przyjeĹźdĹźaj, twĂłj wujek w szpitalu.

Ojciec August był bardzo kochanym i szanowanym w całej naszej rodzinie. Bez wahania po kilkudziesięciu minutach byłam już w pociągu jadącym do Częstochowy. Wówczas nie miałam świadomości, że ciążka choroba ojca Augusta zwiąże nas na 23 lata i 2 miesiące. Choroba ta przyszła nagle i była dla wielu szokiem i zaskoczeniem.

Wujek - ojciec August zawsze uśmiechnięty, społecznik, wraĹźliwy i usłuĹźny kaĹźdemu, kto potrzebował pomocy, nagle zaniemĂłgł. Zaczęła się wspĂłlna droga w cierpieniu i zmaganiach. Ojciec August doznał niedokrwiennego udaru mĂłzgu z częściową afazją mowy i poraĹźeniem prawej strony ciała. Spotkałam go w szpitalu Tysiąclecia w Częstochowie. To było niewypowiedzianie bolesne spotkanie, gdy widziałam, jak leĹźał na łóżku na korytarzu, w przeciągach i bardzo cierpiał. Powiedział – „Janeczko, pomóş mi”. Po staraniach udało mi się przenieść wujka na salę chorych. W godzinach popołudniowych przyjechał ojciec przeor Jerzy Tomziński i ojciec Teofil Krauze z panem dr Stawowym  neurochirurgiem z Łodzi.

 Zapadła decyzja wyjazdu do Łodzi, gdzie ojciec August pozostał na leczeniu przez miesiąc czasu.

Wielką pomoc świadczyły siostry Honoratki, ktĂłrych dom mieścił się w niewielkiej odległości od szpitala.  Ofiarność siostry przełoĹźonej Anity i Siostry Niezabitowskiej były wsparciem w trudnych chwilach. Otrzymałam przepustkę na codzienny pobyt u ojca Augusta od godziny 7.00 do 21.30.

W czasie pobytu w szpitalu wujek był poddawany leczeniu farmakologicznemu, rehabilitacji i wielu zabiegom pielęgnacyjnym, by ustrzec go od odleżyn. Efektem tego leczenia było to, że ojciec August mógł usiąść na wózku inwalidzkim.

 Pobyt w Łodzi dobiegł końca. Ojcowie Paulini musieli podjąć decyzję, gdzie dalej wujka umieścić na rehabilitację. Pan doktor Stawowy zasugerował jako najlepsze z miejsc, do wyboru Szpital Rehabilitacyjny w Dzierżążnie k/Gdańska. Wielkim wsparciem i pomocą w załatwianiu róşnych spraw słuĹźbowych dla mnie oraz miejsca dla ojca Augusta była pani doktor Anna Rusin, ktĂłra później do końca słuĹźyła pomocą wujkowi jako lekarz rehabilitacji.

Po uzgodnieniu przez panią doktor Rusin z panem dyrektorem Bogumiłem Przeździakiem ojciec August został przewieziony do Dzierżążna.

Zaczął się kolejny etap na drodze usprawniania.

Ojciec August był miłym,  kontaktowym  pacjentem lubianym przez personel a szczegĂłlnie dzieci pracownikĂłw, ktĂłre nazywały go – „to nasz Ojciec” i często przynosiły mu kwiatki oraz brały udział podczas spaceru w odmawianiu róşańca.  Umilały one kaĹźdego dnia pobyt i pokonywanie wysiłku. Codziennie dojeĹźdĹźałam do wujka do szpitala w Dzierżążnie (47 km) ,gdzie pomagałam w gimnastyce, spacerach, sprawowaniu liturgii Mszy św. takĹźe dla chorych. Pacjenci bardzo chętnie korzystali z posługi sakramentu pokuty u ojca Augusta. Był to czas wytężonej pracy dla wujka i czas nadziei na powrĂłt do sprawności, by mĂłgł samodzielnie funkcjonować na Jasnej GĂłrze. „Jasna GĂłra to moje serce - mawiał o. August - moje Ĺźycie, sens najgłębszy i ogromna tęsknota”. Ojciec August podejmował kaĹźdy wysiłek, by jak najszybciej usprawnić się. Cieszył się z kaĹźdego najmniejszego sukcesu. Pobyt w Dzierżążnie zakończył się 7 maja 1992 roku, gdy podczas ćwiczeń ojciec August zasłabł.

Po tym incydencie ojciec August został przewieziony do Szpitala pw. Najświętszej Maryi Panny w Gdańsku przy ul. Łąkowej. Po badaniach zapadła decyzja wszczepienia rozrusznika serca.

Muszę wspomnieć, Ĺźe o. August podczas pobytĂłw w szpitalach, jeĹźeli tylko warunki pozwalały sprawował Mszę św., słuchał spowiedzi, gdy był o to poproszony,  udzielał Komunii św. ciężko chorym. Zawsze był gotowy pełnić posługę kapłańską, co było jego wielką radością.

Ojciec August był człowiekiem wielkiego zawierzenia Panu Bogu i jak mawiał – „Pani mego serca - Matce BoĹźej”.

Pobyt  w Gdańsku przedłuĹźał się, gdyĹź ojciec August  był bardzo obciążony chorobami. Zaburzały one przebieg rehabilitacji i wydłuĹźały ją, co w efekcie opóźniało powrĂłt na Jego ukochaną Jasną GĂłrę. Mimo zaawansowanej choroby ojciec August podjął prĂłbę powrotu na Jasną GĂłrę. PrĂłba jednak nie powiodła się. Nie poradził sobie w bardzo zwykłych czynnościach. Na prośbę Ăłwczesnego ojca przeora Szczepana Kośnika ponownie podjęłam się opieki nad wujkiem. Pomoc o. Augustowi poczytywałam sobie za szczegĂłlne wyróşnienie i łaskę. Wujek był dla mnie wzorem . Cierpienia i dolegliwości związane z chorobą znosił niezwykle dzielnie, po BoĹźemu. Gdy było mu bardzo trudno mawiał głośno: „Zakon potrzebuje, Kościół, Polska”…

ojciec August był zakonnikiem pogodnym, zawsze uśmiechniętym z poczuciem humoru, gotowym nieść pomoc, radę i duchową posługę, ale zawsze delikatnie, bez narzucania.

Pomimo tak wielkiego doświadczenia chorobami przez wiele lat jeĹşdziliśmy 3 razy w roku na Jasną GĂłrę. „To jest dla mnie świeĹźy oddech Ĺźycia” -  mawiał. Wielokrotnie lekarze mĂłwili – „ proszę ojca to za duĹźy wysiłek”. Ojciec August odpowiadał wĂłwczas z uśmiechem -  „jadę do swojej Matki, niech Ona się martwi”.  Często przekomarzał się, Ĺźe Matka BoĹźa na Jasnej GĂłrze to jego Matka, poniewaĹź trzyma na ręku chłopca. Kiedy byliśmy z ojcem Augustem w 2000 roku w Rzymie spotkaliśmy się z Ojcem św. Janem Pawłem II. Gdy Ojciec św. podszedł do wujka, wzruszony powiedział – „August pamiętaj o mnie u swojej Matki BoĹźej, a potem jeszcze dodał – „August, trzymaj się”. Widziałam zrozumieli się bez zbędnych słów.

Z Ojcem Augustem przyjaĹşnił się przez wiele lat, do ostatnich chwil ksiądz  Prałat Andrzej Penke. Wspierali się wzajemnie w duszpasterskiej posłudze, ktĂłrą sobie wujek bardzo cenił. W czasie ostatniej wizyty księdza Prałata Penke u wujka w szpitalu dowiedziałam się, Ĺźe ksiądz Andrzej kaĹźdego roku udzielał  wujkowi Sakramentu Chorych.

Ojciec August zarówno w chwilach radosnych jak cierpienia zawsze modlił się bardzo gorąco i żarliwie.

W dniu poprzedzającym odejście  mĂłwił do mnie – „Janeczko, to juĹź koniec”. Ja odpowiedziałam – „wujeczku nie poddajemy się, będziemy walczyć o Twoje zdrowie”. Na co usłyszałam odpowiedĹş – „Taki porządek ustanowił Pan BĂłg i nie moĹźna się temu sprzeciwiać”. Po pewnym czasie ponowił – „Janeczko, wkrĂłtce pĂłjdę do Domu Ojca”.

 Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu ojciec August, nie mając mszału z pamięci modlił się tekstem Mszy św. z 3 Maja. OdmĂłwił z wielkim wzruszeniem i skupieniem od początku do końca całą Mszę św. Poprosił, bym przeczytała list do Koryntian – ja w głowie miałam pustkę mimo iĹź normalnie znałam tekst. Przeprosiłam, Ĺźe nie pamiętam, a jesteśmy w szpitalu. Odpowiedział – „to nie szkodzi, modlimy się dalej”. Bezbłędnie poprzez ofiarowanie, Konsekrację, Komunię świętą doszedł do końca Mszy św., udzielił dwukrotnie  błogosławieństwa, wezwał Matkę Bożą KrĂłlową PustelnikĂłw, świętego Pawła Pierwszego Pustelnika, świętego JĂłzefa i przestał mĂłwić. Cierpienia jego trwały jeszcze kilkanaście godzin, po czym cicho i spokojnie zasnął w Panu.

To moja ostatnia posługa. Czy ją dobrze wykonałam? Nie wiem? Bardzo chciałam sprostać postawionemu zadaniu.

Jestem przekonana, Ĺźe bardziej zostałam obdarowana głębią i bogactwem Ĺźycia, osobowości, Jego wiary i bezgranicznej ufności Bogu niĹź sama mogłam ofiarować. Obraz Ojca Augusta, człowieka o czystych oczach i duszy dziecka, skromnego, ktĂłry nigdy nie pragnął mieć, ale obdarowywać, człowieka zawierzenia pozostanie do końca w mojej pamięci. Jego przykład jest dla mnie zadaniem do kontynuowania. Zawołanie ojca Augusta – „Pamiętaj, jest Pan BĂłg – Ufaj w kaĹźdej sytuacji”.

Dziękuję Ci wujku Auguście za naukę i świadectwo Ĺźycia, w ktĂłrych wytrwałeś w najtrudniejszych dla Ciebie chwilach, za Twoją szlachetność w kaĹźdej sytuacji, wielką pokorę i skromność, ktĂłrą Ci Pan wynagrodził łaską Kapłaństwa, ktĂłrej pragnąłeś od dzieciństwa. A dziś jest jubileusz 35-lecia Twojego Kapłaństwa, ktĂłry świętujesz juĹź zapewne w niebie. Jestem przekonana, Ĺźe tak jak mawiałeś „Matka BoĹźa wyszła Ci na spotkanie i przeprowadziła Cię w fałdach swojego płaszcza do nieba.

W imieniu ojca Augusta i moim własnym wyraĹźam serdeczną wdzięczność Zakonowi i PrzełoĹźonym wujka za ich troskę i kaĹźde odwiedziny, zaprzyjaĹşnionym Kapłanom, ktĂłrzy mieli szczegĂłlne miejsce w wujka sercu, m.in. księdzu profesorowi Wiesławowi Alickiemu z Krakowa oraz z Gdańska księdzu prałatowi Andrzejowi Penke, księdzu Kanonikowi Krzysztofowi Lis, księdzu Kanonikowi Wiesławowi Srogoszowi – kuzynowi, Rodzinie, ktĂłra zawsze była blisko, troskliwa i służąca wsparciem, dr Annie Rusin, Wandzie i Antoniemu Walter, Janinie Rajewskiej oraz wszystkim osobom, ktĂłrych Pan postawił na naszej drodze, a ktĂłrzy wspierali nas w trudnych chwilach – DZIĘKUJĘ…, BĂłg zapłać!

                                                                                  Janina Reniecka

Szanowny Panie Burmistrzu pozwalam sobie przesłać słowa podziękowania i wielkiej wdzięczności za poĹźegnanie o. Augusta Bojakowskiego w Kowalu. Wujek i ja niezmiernie cenimy Pana Osobę i to wszystko czego dokonuje Pan dla naszego kochanego miasta. Dziękuję, Ĺźe dostrzegł Pan wielkość w tak skromnym Kapłanie, ktĂłry był związany bardzo silnymi więzami z Kowalem, miastem i kościołem. Ĺťyczę Panu wiele sił i ludzi gotowych zawsze do wspierania Pana wysiłkĂłw i zapewniam o pamięci.                 

                                                                                                          Janina Reniecka